Dag 9: Ninh Binh

Om 4 uur stapten we uit de nachtbus. We werden om 4 uur aangesproken door iemand van een hotel / reis operatie. Bij hem hebben we een tour naar Ninh Binh en de nachtbus vanaf Ninh Binh naar Hue geboekt. We hebben nog een paar uurtjes overbrugd in hun hotel. Gedoucht en tegen half 9 kwam de tour ons oppikken. Vlak daarvoor had onze grote vriend ons verteld dat t boeken van de nachtbus toch niet was gelukt. We kregen het geld terug van onze nachtbus, maar we waren de afgedongen combi korting wel weer kwijt.

We hadden een hele vrolijke tour guide: Zang, die later vertelde dat hij zanger wil worden. Tijdens de tour hebben we hem zo ver gekregen om een stukje te zingen. Hij begon met Céline Dion, wat ongeveer 16 toonladders te hoog (gegrepen) was voor hem. Zelf was hij blijkbaar toch enthousiast, want hij gunde ons een tweede liedje: Whitney Houston. En hij zong gayig "I will always love you" naar de hele bus.
Zang heeft de hele middag voor ons lopen bellen om een bus of treinticket te regelen, maar het lukte niet omdat alles vol was. Dit had te maken met het begin van de schoolvakantie in Vietnam.

Behalve Zang zijn zang waren er nog twee andere activiteiten: een tempel genaamd Quoc tu Giam. Ofzo iets. Best mooi, maar niet echt het omrijden waard. De Temple of Literature in Hanoi was mooier. En hetgeen waar we eigenlijk voor gingen: bootje varen in Tam Coc: Halong Bay op het land. Dit was wel echt bijzonder, alleen jammer genoeg was het niet echt mooi weer. Je ging met twee personen in een bootje, met ingehuurde roeikapitein. Sommigen roeiden met hun armen, en sommigen met hun voeten. Je vaarde door twee grotten, en Jordy en Michiel vielen er een keer bijna uit omdat er een vleermuis vlak over hun hoofd vloog.

Onderweg hebben we ook de eerste echte tropische regenbui gehad. Die van een paar dagen terug stelde weinig voor vergeleke bij deze.

Na het varen zijn we een half uurtje naar het centrum van Tam Coc gegaan. Daar kon je voor een paar euro een fiets huren om een rondje te fietsen. In plaats daarvan liepen wij naar een booking office in een laatste wanhopige poging om tickets te regelen. Het leek weer niet te lukken, tot de man van de booking office (en tevens hotel eigenaar) een idee kreeg. We konden proberen een bus te laten stoppen om te kijken of daar nog plek op is. Als er geen plek was zouden we in zijn hotel slapen.
We hadden mazzel. Na zijn 32e telefoontje had hij toch een bus met plek. Hij was vrij duur, maar we wilden absoluut mee, dus onze busregelaar kon vragen wat hij wou.

We dronken een biertje in het hostel, fristen ons een beetje op en bereidden ons voor op alweer een nachtbus. Op een gegeven moment gaf hij het seintje dat we moesten vertrekken. Jordy stapte achterop de motobike en Michiel en Nick stapten in een taxi. Het was nogal een gehaast. Onze tassen gingen niet in een bagageruim, maar we kregen ze op bed. We legden ze achter ons neer, en bij de eerste serieuze hobbel hadden we backpacks van 14 kilo in ons gezicht.

We zaten niet in een toeristenbus, maar in een bus vol Vietnamezen. Dat leek ons niet erg positief, en het werd inderdaad een zware nacht. Jordy noemde het erger dan de hel. Het was warm, het stonk, het hobbelde en het constante rondgeloop en getel van de busmedewerkers was zenuwachtigmakend.
Nick had de vervelendste nacht. Hij moest nodig naar de WC en heeft twee uur lang alles opgehouden. De wc was moeilijk bereikbaar, vies, mede door motorwarmte extreem warm, er was geen wc papier en de deur kon niet dicht. Niet echt prettig dus. Toch heeft Koolhof de boel eronder gespritst. Hij trok per ongeluk een zeepverpakking open in de hoop dat het doekjes waren en brandde zich aan de wc bril. Naar eigen zeggen zijn ergste wc ervaring ooit. Ik geloof hem wel.

Verder een paar uurtjes geslapen, voor en na Nick zijn avontuur.